ความแก่

พุทธทาสภิกขุ

พุทธทาสลิลิตคำกลอน

ความแก่หง่อม     ย่อมทุลัก     ทุเลมาก

                        ดั่งคนบอด              ข้ามฟาก     ฝั่งคลอง หา

                        วิธีไต่                    ไผ่ลำ         คลานคลำมา

                        กิริยา                    แสนทุลัก     ทุเล แล

ถ้าไม่อยาก     ให้ทุลัก     ทุเลมาก

                        ต้องข้ามฟาก          ให้ถึงทั่ว     ก่อนตัวแก่

                        ก่อนตาบอด           หูหนวก      สะดวกแท้

                        ตรองให้แน่            แต่เนิ่นๆ     รีบเดินเอยฯ

ครรลอง ของความควร

พุทธทาสลิขิตคำกลอน

พุทธทาสภิกขุ

มัวแต่กลัว   ก็ไม่มี   ที่ทำถูก

                                      แถมมีคน          จูงจมูก   ไถลถลำ

                                      ที่กล้าเดิน         ก็บิ่นบ้า   หาบาปกรรม

                                      รีบรู้ธรรม          ให้ถูกคลอง   ของความควรฯ

             ถ้าฐานะ   ตาอยู่กลาง   หว่างเขาควาย

                                      ยิ่งใกล้ตาย      ทุกประตู       รู้สอบสวน

                                      ไม่อ่อนแอ       ไม่ผลามผลี   มีขบวน

                                      ให้ถูกถ้วน        รอบคอบ      ระบอบงานฯ

     ที่ตัวเล็ก   เหมือนเด็ก   ถูกขี่ข่ม

                                     ต้องดูน้ำ   ดูลม   ไปทุกด้าน

                                     ที่ตัวใหญ่   โกยกำไร   ทุกฐานการณ์

                                     รีบคิดอ่าน   เสียใหม่   ให้ถูกควรฯ

คนโชคดี (ที่ได้ไหว้เขา)

พุทธทาสภิกขุ

พุทธทาสลิขิตคำกลอน

ถ้าไหว้เขา     เราได้     การไหว้ตอบ

                              เป็นระบอบ             แต่โบราณ     ท่านขานไข

                              พุทธองค์               ทรงสอน       ให้สนใจ

                              หมั่นทำไป             สวัสดี           มีแก่ตนฯ

อีกทางหนึ่ง     ทำให้     ใกล้นิพพาน

                              เพราะตัดรอน     อหังการ        ไม่พองขน

                              เป็นประจำ         อยู่เสมอ        ไม่เผลอตน

                              นับเป็นคน         โชคดี            ที่สุดเอยฯ

กิเลสคุย

พุทธทาสภิกขุ

พุทธทาสลิขิตคำกลอน

คุยเสียดี     ที่แท้     แพ้กิเลส

                                     น่าสมเพช        เตือนเท่าไร    ก็ไม่เห็น

                                     ว่าเป็นทาส       กิเลส           อยู่เช้าเย็น

                                     จะอวดเป็น       ปราชญ์ไป     ทำไมนาฯ

        ค้นธรรมะ     หาทางออก     อุ้มกิเลส

                                     น่าสมเพช     จริงๆ     เที่ยววิ่งพา

                                     ตำรานี่     ตำรานั่น     สรรหามา

                                     ได้เป็นข้า     กิเลสไป     สมใจเอยฯ

การงานที่น่ารัก

พุทธทาสลิขิตคำกลอน

พุทธทาสภิกขุ

อันที่จริง   การงานนั้น   นั้นน่ารัก

                                    เมื่อยังไม่       รู้จัก            ก็อางขนาง

                                    ไม่นึกรัก        ก็ปล่อยปละ   หรือละวาง  

                                    บ้างร้องคราง   เมื่อรอหน้า   ว่าเบื่อจริง

แต่ที่แท้   การงาน   นั้นน่ารัก

                                    สอนให้คน        รู้จัก   ไปทุกสิ่ง

                                    ยิ่งทำก็            ยิ่งฉลาด   สามารถยิ่ง

                                    เป็นผู้ดิ่ง           พ้นผิด   จิตสำราญ

    ที่ประเสริฐ   แท้จริง    คือยิ่งสนุก 

                                    ยิ่งทำงาน           ยิ่งเป็นศุข   ทุกสถาน

                                    ทำชีวิต              ให้สดใส   ใจเบิกบาน

                                    ในการงาน          ประจำวัน   บัณฑิตชม

ผลของงาน   ล้นเหลือ   เผื่อแผ่ทั่ว

                                    สัตว์ทุกตัว        ใหญ่น้อย    พลอยศุขสม

                                    ทั้งเมืองเล็ก      เมืองใหญ่   ได้ชื่นชม

                                    โลกระดม         กันเย็น       เป็นนิพพาน

การงาน

พุทธทาสภิกขุ

พุทธทาสลิขิตคำกลอน

อันการงาน     คือค่า     ของมนุษย์

ของมีเกียรติ   ที่สุด            อย่าสงสัย

                                 ถ้าสนุก         ด้วยการงาน   เบิกบานใจ

                                ไม่เท่าไร        รู้ธรรม          ฉ่ำซึ้งจริง ฯ

         ตัวการงาน   คือตัวการ   ประพฤติธรรม

                             พร้อมกันไป   หลายส่ำ        มีค่ายิ่ง

                             ถ้าจะเปรียบ   ก็เหมือนคน     ฉลาดยิง

                             นัดเดียววิ่ง    เก็บนก          หลายพกเอย ฯ

กระต๊อบ หรือตึก

พุทธทาสภิกขุ

พุทธทาสลิขิตคำกลอน

            อยู่กระต๊อบ     กับอยู่ตึก     นี่นึกขัน

ช่างแปลกกัน     มากมาย     หลายสาขา

เกิดเป็นของ     ตรงกันข้าม     ขึ้นตำรา

นึกผิดท่า     ต้องทุกข์ทน     หม่นหมองใจฯ

ถ้าเมื่อใด     ในใจ     ไม่ยึดถือ
มันก็คือ     สิ่งเดียวกัน     หยุดหวั่นไหว

ไม่ยึดครอง     ทั้งสองอย่าง     วางมันไว้

ชั่วอาศัย     ต๊อบหรือตึก     เลิกนึกมันฯ

มันมีดี     คนละอย่าง     ต่างวาระ

ต่างเทศะ     ต่างกิจกรรม     ที่ทำนั่น

เลือกให้เหมาะ     แก่กิจการ     งานครบครัน

คนชมกัน     ต๊อบหรือตึก     นึกได้เองฯ